ඔන්න ඉතින් කාලෙකට පස්සේ පොඩි බ්ලොහ් සටහනක් ලියන්න හිතුනා. හැබැයි මේ අදහස/සිතුවිල්ල නම් ට්කක් පරණ එකක්... සති කිහිපයක් තිස්සේම මහේ හිතේ සක්මණ් කරපු එලියට එන්න වෙරදරපු පොපියමින් තිබුණු අදහසක්... :D අපි හැමෝටම වගේ අදාල දෙයක් කියලත් කියන්න පුලුවන්!!
ගෙවුන සති කීපයම හරිම කාර්යබහුල වුනු කාලයක්. ගොඩක් වැඩ කරපු සති කිහිපයක්. එක අදිටනකින් කණ්ඩායමේ හැමෝම වැඩ කරපු කාලයක් :) කොහොමෙන් කොහොමගහරි මට ගොඩක් වෙලාවට එහෙ මෙහෙ දුව්න්න වුනු කාලයක්. ඔය අතරෙදි මම හොඩක් දේවල් දැක්කා.
අපි ඉතින් හැමදාමත් පොදු ප්රවාහන සේවයෙන්නෙ ගමන් බිමන් යන්නෙ. බස් එකට නගින්න කියල හිතාගෙන නැවතුමට යනකොට මම දැක්කා කහඉර පෙනෙන මානයේ තියගෙන තදියම නිසා වෙන තැනකින් පාර පනින්න ගිහින් හැප්පෙන්න ගිහින 99.99න් බේරිලා තව හොද වචන රියදුරාගෙනුත් අහගෙන මූණත් තහඩුව්ත් නරක් කරගෙන ගිය ළමයෙක්ව. තදියමනේ කියලා මාත් ඔන්න ඔහේ මගේ පාඩුවේ යන්න ගියා. කොහොමහරි එදාම හවස ආපසු ගෙදර බලා එනකොට් මටත් ඔය පාරවල් දෙක තුනක් පනින්න වුනා. හැබැයි මමත් පැන්නේ කහඉරේ පලාතකින්ව්ත් නෙමෙයි ඔන්න :D
මටම පස්සේ තේරුණා මත් සෑහෙන්න දුවනවා නේද කියලා. මම ටික කාලයකට මේ විකාර දිවිල්ල නතර කරලා එකතැන නවතින්න හිතුවා සහ එක මම කලා. යාලුවොන්ගෙන් නම් හොදටම බැනුන් ඇහුවා මම කරපු දේට. එත ඕවානම් මොනාද :D මම දන්නවා සහ මට දැනෙනෙවා මගේ ඇතුලාන්තයේ වුනු වෙනස මේක නිසා.
අමුතුම හැගීමක් :) දැන් ඉතින් ආයිත් දුවන්න පටන් ගන්න කාලෙ හරි... එහෙනම් ඔන්න මාත් දුවනවා. ඔයාලත් හොදට දුවන්න.:D
ප.ලි. : මෙහි තේරැම හුදෙක් ඇති සැටියෙන්ම නොගනිත්වා
No comments:
Post a Comment